Kiedy statek kosmiczny znajduje się w innym systemie niż macierzysty, prawdopodobnie zetknie się z którymś z niżej wymienionych czynników uszkadzających (zdarzają się systemy bezpieczne, ale to rzadkość).
Jak długo przebywamy w otwartej przestrzeni systemu, tak długo będziemy systematycznie (okresowo) atakowani przez czynnik o określonej sile. (Po wylądowaniu na powierzchni planety, statek na orbicie staje się chwilowo bezpieczny – „testy wytrzymałościowe” zaczyna przechodzić lądownik).
Najczęściej spotykane w przestrzeni międzyplanetarnej czynniki uszkadzające (uszeregowane od najczęściej występującego do najrzadszego) wraz z wywoływanymi przez nie rodzajami zagrożeń to:
- Meteoryty – zgniecenie
- Pole magnetyczne – zgniecenie
- Strumień jonów – napromieniowanie
- Promieniowanie gamma – napromieniowanie
- Chmura kwasu – stopienie
- Wiatr kosmiczny – napromieniowanie
- Kometa – rozerwanie
- Mikrometeory – rozerwanie
Jak widać najbardziej opłaca się wyposażyć statek w pancerz i pole siłowe o dużej odporności na zgniecenie i napromieniowanie – mniejsze znaczenie ma wytrzymałość na stopienie i rozerwanie. Oczywiście w różnych rejonach kosmosu częstość występowania poszczególnych zagrożeń bywa różna – warto więc samodzielnie zbadać sprawę i rozwijać takie cechy pola siłowego (i/ lub pancerza), które uznamy za najpotrzebniejsze.
Poza tym warto też wziąć pod uwagę ile czasu spędzamy w przestrzeni międzyplanetarnej. Jeśli często zostawiamy statek w systemie (np. wykonując pomiary skanerem), podstawowe znaczenie będzie miała odporność pola siłowego i pancerza statku. Jeśli natomiast zajmujemy się głównie eksploracją powierzchni planet, bardziej przyda się wytrzymały lądownik (odporności statku nie są już tak ważne).